کد تماس با ما

به تو عادت کرده بودم اي به من نزديک تر از من اي حضورم از تو تازه اي نگاهم از تو

روشن به تو عادت کرده بودم مثل گلبرگي به شبنم مثل عاشقي به غربت مثل

مجروحي به مرهم لحظه در لحظه عذابه لحظه هاي من بي تو تجربه کردن مرگه

زندگي کردن بي تو من که در گريزم از من به تو عادت کرده بودم از سکوت و گريه

شب به تو حجرت کرده بودم با گل و سنگ و ستاره از تو صحبت کرده بودم خلوت

خاطره هامو با تو قسمت کرده بودم خونه لبريز سکوته خونه از خاطره خالي من پر از

ميل زوالم عشق من تو در چه حالي

نیمه شب آواره وبی حس وحال...درسرم سودای جامی بی زوال پرسه ای آغاز

کردیم در خیال...دل به یاد آورد ایام وصال از جدایی یک دو سالی می گذشت...یک دو

سال ازعمررفت وبرنگشت دل به یاد آورد اول بار را...خاطرات اولین دیدار را آن نظربازی

و آن اسراررا...آن دو چشم مست آهووار را همچو رازی مبهم و سر بسته بود...چون

من از تکرار او هم خسته بود آمد و هم آشیان شد با من او...هم نشین و هم زبان شد

با من او دامنش شد خوابگاه خستگی...اینچنین آغاز شد دلبستگی وای از آن شب

زنده داری تا سحر...وای از آن عمری که با او شد بسر مست او بودم زدنیا بی

خبر...دم به دم این عشق می شد.